Omgaan met een ernstige/chronische ziekte
En opeens is alles anders…
Het kan zijn dat een van jullie wordt geconfronteerd met een ernstige, misschien wel levensbedreigende ziekte. Op dat moment wordt de bodem onder je voeten weggeslagen. Alles trilt op zijn grondvesten. Wat zeker leek, is het nu niet meer. Zoals het was, wordt het misschien ook nooit meer.
Leven tussen vrees, hoop en wanhoop. Tussen moed en overgave. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Behandeling A of behandeling B, operatie ja of misschien toch nee. Keuzes maken en vooral veel wachten, telkens maar weer wachten.
In zulke omstandigheden wordt er veel van jullie, maar ook van jullie relatie gevraagd. Het is niet makkelijk om zoiets samen goed op te vangen. Het kan dan ook gebeuren dat er verwijdering tussen jullie beiden ontstaat. Ieder gaat er op zijn eigen manier mee om, de een wil er misschien veel over praten, de ander niet. De een zoekt het liefst de nabijheid van de ander, de ander trekt zich juist steeds meer terug. De een maakt zich misschien veel zorgen en vreest het ergste, terwijl de ander vooral goede hoop heeft en niet (te veel) wil stilstaan bij de angst en zorgen.
Hoe het in jullie geval ook werkt, het is zo ontzettend belangrijk dat jullie er voor elkaar kunnen zijn. Dat je je geborgen kunt voelen bij elkaar. Dat je bij elkaar kunt "huilen en schuilen". Dat je troost en geruststelling kunt vinden in elkaars nabijheid. Dat de ziekte jullie dichter bij elkaar brengt en niet de kans krijgt om jullie van elkaar te isoleren.
Dit klinkt misschien logisch, maar kan een behoorlijke klus zijn als de spanningen rondom diagnoses, operaties, uitslagen, wachttijden oplopen en de fysieke impact van de ziekte steeds zichtbaarder en voelbaarder wordt.
Hoe doe je dat samen als alles opeens anders is?
Het is mogelijk om een afspraak maken voor een oriënterend gesprek.